Της Βάσιας Πατσούλη-Μωυσίδη,
Reiki Master Teacher - Σύμβουλος Ανθρώπινων Σχέσεων
Αφορμή να γράψω την άποψή μου σήμερα, ήταν μια σκηνή που είδα στο μετρό και συγκλονίστηκα. Πρωταγωνιστές ένα 4χρονο κοριτσάκι με τη μαμά του, η οποία προσπαθούσε να το πείσει να βάλει τη ζακετούλα του, γιατί θα κρύωνε. Το παιδάκι αφού αντιστεκόταν λέγοντας «δεν κρυώνω μαμά μου, σκάω» στο τέλος πήρε να τη φορέσει και τότε η μαμά ξεσπάθωσε! «Δεν την βάζεις καλά, άστην να σου τη φορέσω εγώ!» Το παιδάκι έλεγε: «Ξέρω μαμά, θέλω να τη βάλω μόνη μου» αλλά η μαμά επέμενε: «Αφού δεν ξέρεις, να… την βάζεις ανάποδα!» Το παιδί άφησε τη μαμά να του φορέσει τη ζακέτα κι άρχισε να κουμπώνει τα κουμπιά. Τότε η μαμά ξεσπάθωσε και πάλι! «Στραβά την κουμπώνεις, δεν ξέρεις» ώσπου το παιδάκι άφησε τη μαμά να την κουμπώσει. Υποτάχτηκε. Έτσι είναι… Η μαμά ξέρει αν κρυώνει το παιδί της, η μαμά ξέρει να κουμπώνει τη ζακέτα, η μαμά ξέρει και μπορεί, το παιδί δεν ξέρει, δεν μπορεί. Θα κάνει λάθος! Κακό! Πολύ κακό! Πάντα κάποιος άλλος ξέρει για μας. Οι γονείς, οι δάσκαλοι, ο παπάς, ο γιατρός, ο δικηγόρος... Τα συστήματα, οι φωνές. Μας καθορίζουν σε όλη μας τη ζωή. Μας αποδυνάμωσαν κι εμείς συνεχίζουμε να τους εκχωρούμε τη δύναμή μας. Το κοριτσάκι της κυρίας στο μετρό θα πιστεύει μια ζωή ότι είναι ανίκανη και ανήμπορη, ότι δεν ξέρει εκείνη για τον εαυτό της, οι άλλοι θα ξέρουν πάντα για εκείνη, και θα έλκει πάντοτε κάποιους «ειδικούς» να της λένε τι πρέπει να κάνει και πώς. Θα δημιουργήσει το προσωπικό της σενάριο βασισμένο στη πεποίθηση της ανεπάρκειας και θα το ονομάσει Ζωή. Τι κρίμα…
Κοίταζα ακινητοποιημένη. Η ταινία της ζωής μου γύρισε πίσω. Ξαναείδα πώς είχα κατασκευάσει κι εγώ τις δικές μου πεποιθήσεις της έλλειψης δύναμης, υγείας, χαράς, αφθονίας. Κι αυτή η έλλειψη μ' έκανε να νιώθω συνεχώς ανικανοποίητη και να μη χαίρομαι αυτό που ήμουν κι αυτά που είχα. Ζούσα σαν ρομπότ που το κινούσαν οι πεποιθήσεις και τα πιστεύω μου. Είχα αρχίσει να ψάχνομαι από μικρή για να βρω τον εαυτό μου, αλλά όσο αναμόχλευα τις ίδιες παγιωμένες πεποιθήσεις μου, τίποτα δεν άλλαζε. Διάβασα πολλά βιβλία, έκανα πολλά σεμινάρια, ακολούθησα δασκάλους, ώσπου κάποια στιγμή μέσα σ’ ένα σεμινάριο διαλογισμού ανάβλυσε από μέσα μου, από την Πηγή της Γνώσης του Βάθους, η πληροφορία: «Είσαι στη Πηγή, στο Σπίτι σου, είσαι Ένα χωρίς Δεύτερο με όλα και με όλους! Στην Πηγή υπάρχει μόνο Υγεία, μόνο Δύναμη, μόνο Χαρά, μόνο Αφθονία, μόνο Ευδαιμονία!» Για ένα δευτερόλεπτο ενώθηκα και ένιωσα ένα με τον Θεό! Τότε πώς υπάρχουν όλα τα άλλα; Τα αντι-θετικά; Έχουμε φτιάξει ένα κόσμο ονείρου, ένα κόσμο διαχωρισμού, ένα κόσμο του «εγώ», της ψευδαίσθησης κι έχουμε πιστέψει σ’αυτόν; Έχουμε κοιμηθεί μέσα σ’αυτές τις εικόνες και τις διαιωνίζουμε φτιάχνοντας ο καθένας το προσωπικό του σενάριο; Είναι όλα μια ταινία που προβάλλεται από το νου μας;
Ο άνθρωπος όταν έρχεται στη γήινη ζωή είναι συνδεδεμένος με την Πηγή και αυτορρυθμίζεται σύμφωνα με τις Συμπαντικές Αρχές που διατηρούν την ισορροπία. Όλη η Γνώση του Σύμπαντος είναι γραμμένη στα κύτταρά του. Τα αρνητικά του πιστεύω που δημιουργούνται σιγά σιγά, επισκιάζουν την Αγάπη που είναι η μόνη αληθινή κατάσταση, και φέρνουν το διαχωρισμό, την άγνοια και το φόβο. Ξεχνάμε ότι όλοι και όλα είναι μέσα μας, είναι πτυχές, εκφάνσεις του εαυτού μας και στρεφόμαστε εναντίον τους. Τότε μόνοι και αδύναμοι δημιουργούμε τα δεινά και τις ασθένειες και επαληθεύουμε τις εικόνες μας φτιάχντας ένα σενάριο-εφιάλτη.
Όταν άρχισα να εργάζομαι για να αλλάξω τις πεποιθήσεις μου, άρχισαν τα «θαύματα». Η μετακίνησή μου από τις παγιωμένες εικόνες μου ήταν το «ξύπνημα». Θυμήθηκα την καταγωγή μου, ότι είμαι μια Ιερή Ύπαρξη κι όχι ένα αδύναμο ανθρωπάκι. Άρχισα να επεμβαίνω στο νοητικό επίπεδο και να ενώνομαι με τον Θεϊκό Νου, την Αιτία! Κι άρχισε να αλλάζει το αποτέλεσμα. Άρχισα να συγχωρώ, όχι γιατί είμαι φιλεύσπλαχνη και ανώτερη, αλλά γιατί συνειδητοποίησα ότι όλοι και όλα είναι αντανακλάσεις του «εγώ» μου. Συγχώρεσα τους γονείς μου γιατί κι αυτοί ζούσαν στην άγνοια. Άρχισα να συγχωρώ τις ενοχές μου που ήταν ο λόγος της «ασθένειάς» μου. Παρέδωσα την κάθε μου στιγμή με πίστη στον πραγματικό μου οδηγό, την Ανώτερη Ενέργεια ή Άγιο Πνεύμα. Άρχισαν να σηκώνονται τα πέπλα και να το «θαύμα»! Υπάρχει μόνο Φως που είναι αγάπη άνευ όρων! Είμαστε Ένα χωρίς Δεύτερο! Αυτή είναι κατά τη γνώμη μου η «θεραπεία» σήμερα, αυτό το «ξύπνημα», η επιστροφή στην Πηγή που οδηγεί στην αυτορρύθμιση.
Reiki Master Teacher - Σύμβουλος Ανθρώπινων Σχέσεων
Αφορμή να γράψω την άποψή μου σήμερα, ήταν μια σκηνή που είδα στο μετρό και συγκλονίστηκα. Πρωταγωνιστές ένα 4χρονο κοριτσάκι με τη μαμά του, η οποία προσπαθούσε να το πείσει να βάλει τη ζακετούλα του, γιατί θα κρύωνε. Το παιδάκι αφού αντιστεκόταν λέγοντας «δεν κρυώνω μαμά μου, σκάω» στο τέλος πήρε να τη φορέσει και τότε η μαμά ξεσπάθωσε! «Δεν την βάζεις καλά, άστην να σου τη φορέσω εγώ!» Το παιδάκι έλεγε: «Ξέρω μαμά, θέλω να τη βάλω μόνη μου» αλλά η μαμά επέμενε: «Αφού δεν ξέρεις, να… την βάζεις ανάποδα!» Το παιδί άφησε τη μαμά να του φορέσει τη ζακέτα κι άρχισε να κουμπώνει τα κουμπιά. Τότε η μαμά ξεσπάθωσε και πάλι! «Στραβά την κουμπώνεις, δεν ξέρεις» ώσπου το παιδάκι άφησε τη μαμά να την κουμπώσει. Υποτάχτηκε. Έτσι είναι… Η μαμά ξέρει αν κρυώνει το παιδί της, η μαμά ξέρει να κουμπώνει τη ζακέτα, η μαμά ξέρει και μπορεί, το παιδί δεν ξέρει, δεν μπορεί. Θα κάνει λάθος! Κακό! Πολύ κακό! Πάντα κάποιος άλλος ξέρει για μας. Οι γονείς, οι δάσκαλοι, ο παπάς, ο γιατρός, ο δικηγόρος... Τα συστήματα, οι φωνές. Μας καθορίζουν σε όλη μας τη ζωή. Μας αποδυνάμωσαν κι εμείς συνεχίζουμε να τους εκχωρούμε τη δύναμή μας. Το κοριτσάκι της κυρίας στο μετρό θα πιστεύει μια ζωή ότι είναι ανίκανη και ανήμπορη, ότι δεν ξέρει εκείνη για τον εαυτό της, οι άλλοι θα ξέρουν πάντα για εκείνη, και θα έλκει πάντοτε κάποιους «ειδικούς» να της λένε τι πρέπει να κάνει και πώς. Θα δημιουργήσει το προσωπικό της σενάριο βασισμένο στη πεποίθηση της ανεπάρκειας και θα το ονομάσει Ζωή. Τι κρίμα…
Κοίταζα ακινητοποιημένη. Η ταινία της ζωής μου γύρισε πίσω. Ξαναείδα πώς είχα κατασκευάσει κι εγώ τις δικές μου πεποιθήσεις της έλλειψης δύναμης, υγείας, χαράς, αφθονίας. Κι αυτή η έλλειψη μ' έκανε να νιώθω συνεχώς ανικανοποίητη και να μη χαίρομαι αυτό που ήμουν κι αυτά που είχα. Ζούσα σαν ρομπότ που το κινούσαν οι πεποιθήσεις και τα πιστεύω μου. Είχα αρχίσει να ψάχνομαι από μικρή για να βρω τον εαυτό μου, αλλά όσο αναμόχλευα τις ίδιες παγιωμένες πεποιθήσεις μου, τίποτα δεν άλλαζε. Διάβασα πολλά βιβλία, έκανα πολλά σεμινάρια, ακολούθησα δασκάλους, ώσπου κάποια στιγμή μέσα σ’ ένα σεμινάριο διαλογισμού ανάβλυσε από μέσα μου, από την Πηγή της Γνώσης του Βάθους, η πληροφορία: «Είσαι στη Πηγή, στο Σπίτι σου, είσαι Ένα χωρίς Δεύτερο με όλα και με όλους! Στην Πηγή υπάρχει μόνο Υγεία, μόνο Δύναμη, μόνο Χαρά, μόνο Αφθονία, μόνο Ευδαιμονία!» Για ένα δευτερόλεπτο ενώθηκα και ένιωσα ένα με τον Θεό! Τότε πώς υπάρχουν όλα τα άλλα; Τα αντι-θετικά; Έχουμε φτιάξει ένα κόσμο ονείρου, ένα κόσμο διαχωρισμού, ένα κόσμο του «εγώ», της ψευδαίσθησης κι έχουμε πιστέψει σ’αυτόν; Έχουμε κοιμηθεί μέσα σ’αυτές τις εικόνες και τις διαιωνίζουμε φτιάχνοντας ο καθένας το προσωπικό του σενάριο; Είναι όλα μια ταινία που προβάλλεται από το νου μας;
Ο άνθρωπος όταν έρχεται στη γήινη ζωή είναι συνδεδεμένος με την Πηγή και αυτορρυθμίζεται σύμφωνα με τις Συμπαντικές Αρχές που διατηρούν την ισορροπία. Όλη η Γνώση του Σύμπαντος είναι γραμμένη στα κύτταρά του. Τα αρνητικά του πιστεύω που δημιουργούνται σιγά σιγά, επισκιάζουν την Αγάπη που είναι η μόνη αληθινή κατάσταση, και φέρνουν το διαχωρισμό, την άγνοια και το φόβο. Ξεχνάμε ότι όλοι και όλα είναι μέσα μας, είναι πτυχές, εκφάνσεις του εαυτού μας και στρεφόμαστε εναντίον τους. Τότε μόνοι και αδύναμοι δημιουργούμε τα δεινά και τις ασθένειες και επαληθεύουμε τις εικόνες μας φτιάχντας ένα σενάριο-εφιάλτη.
Όταν άρχισα να εργάζομαι για να αλλάξω τις πεποιθήσεις μου, άρχισαν τα «θαύματα». Η μετακίνησή μου από τις παγιωμένες εικόνες μου ήταν το «ξύπνημα». Θυμήθηκα την καταγωγή μου, ότι είμαι μια Ιερή Ύπαρξη κι όχι ένα αδύναμο ανθρωπάκι. Άρχισα να επεμβαίνω στο νοητικό επίπεδο και να ενώνομαι με τον Θεϊκό Νου, την Αιτία! Κι άρχισε να αλλάζει το αποτέλεσμα. Άρχισα να συγχωρώ, όχι γιατί είμαι φιλεύσπλαχνη και ανώτερη, αλλά γιατί συνειδητοποίησα ότι όλοι και όλα είναι αντανακλάσεις του «εγώ» μου. Συγχώρεσα τους γονείς μου γιατί κι αυτοί ζούσαν στην άγνοια. Άρχισα να συγχωρώ τις ενοχές μου που ήταν ο λόγος της «ασθένειάς» μου. Παρέδωσα την κάθε μου στιγμή με πίστη στον πραγματικό μου οδηγό, την Ανώτερη Ενέργεια ή Άγιο Πνεύμα. Άρχισαν να σηκώνονται τα πέπλα και να το «θαύμα»! Υπάρχει μόνο Φως που είναι αγάπη άνευ όρων! Είμαστε Ένα χωρίς Δεύτερο! Αυτή είναι κατά τη γνώμη μου η «θεραπεία» σήμερα, αυτό το «ξύπνημα», η επιστροφή στην Πηγή που οδηγεί στην αυτορρύθμιση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου