Το φιλαράκι τον Εαυτό μου άρχισα να το περιμένω με μεγάλη περιέργεια για να γράψουμε το καινούργιο σενάριο Ζωής.
Για σκέψου οι δυο μας, ο Εαυτός μου κι’ εγώ. Ποτέ πριν δεν είχα μια τέτοια συνεργασία. Πάντοτε ήσαν κάποιοι άγνωστοι που μου υπαγόρευαν τα δικά τους σενάρια και εγώ, σαν μαριονέτα, έπαιζα τους ρόλους που μου ανέθεταν.
Από πού ξεκινάμε ; τον ρώτησα.
Απ’ αυτό που ονομάζεις αρχή, τη γέννηση.
Μη μου πεις πως θα αμφισβητήσουμε κι’ αυτό.
Αμφισβητούμε τα πάντα γιατί αν πιστεύεις πως υπάρχει αρχή τότε αναπόφευκτα υπάρχει και τέλος και αυτό ακριβώς είναι που διαφοροποιεί την ΠΟΙΟΤΗΤΑ του έργου. Όπου υπάρχει τραγικό τέλος το έργο είναι τραγωδία.
Στο δικό μας σενάριο τι γίνεται;
Η Ζωή φίλε μου Δεν είναι εμπόρευμα για να έχει ημερομηνία λήξης.
Δεν είναι προορισμός αλλά ταξίδι, κίνηση, αναμόρφωση, ανανέωση.
Mία διαρκής εναλλαγή χαλάρωσης και εγρήγορσης. Ύπνου και αφύπνισης.
Όλη η Φύση λειτουργεί έτσι. Θάλασσα ήρεμη χαλάρωση, τρικυμιώδης εγρήγορση.
Άνεμος θυελλώδης εγρήγορση, ήπιος χαλάρωση.
Πύκνωση και αραίωση . Πύκνωση μορφή, αραίωση άμορφο.
Αυτό ακούγεται ενδιαφέρον. Για συνέχισε.
Για να αποκτούν ενδιαφέρον αυτές οι μετακινήσεις σου, αυτά τα συνεχή ταξίδια, επισκέπτεσαι διαφορετικές καταστάσεις. Σαν Ηλιαχτίδα φωτίζεις και ζεσταίνεις ότι σε περιβάλλει , χαλαρώνεις, αφήνεις το αποτύπωμά σου και όταν χορτάσεις τα δεδομένα αυτής της κατάστασης πολύ απλά ΑΛΛΑΖΕΙΣ ΠΟΡΕΙΑ.
Δηλαδή όλη αυτή η τραγωδία που βίωσε η ανθρωπότητα επί αμέτρητους αιώνες είναι απλά μία Αλλαγή Πορείας;
Ακριβώς. Τόσο απλά. Άλλωστε τα πάντα είναι ΑΠΛΑ γιατί η Ζωή είναι απλή.
Για συνέχισε παρακαλώ.
Κάθε περιβάλλον το οποίο επισκέπτεσαι σου δίνει ένα «διαβατήριο», μία ταυτότητα
με όλα τα κοινωνικά σου χαρακτηριστικά.
Αυτές τις αποσκευές αφήνεις πίσω σου όταν αποφασίζεις να αλλάξεις πορεία για να συνεχίσεις «γυμνός».
Δηλαδή όλος αυτός ο κοπετός και το δράμα είναι γι’ αυτήν ακριβώς την κοινωνική ταυτότητα;;; Κλαίμε πάνω από ένα «διαβατήριο»;;;
Aκριβώς. Ο κάθε άνθρωπος (όπως και όλες οι μορφές) έχει τη δική του μοναδική Αύρα, Το δικό του Ενεργειακό Αποτύπωμα. Αυτή η Αύρα είναι άυλη, αιθερική. Δεν έχει ούτε χώρο, ούτε χρόνο. Ποτέ δεν αρχίζει, ποτέ δεν τελειώνει.
Αν έχεις ενωθεί με την Αύρα του αγαπημένου, δηλαδή με την Ουσία του, τότε ξέρεις πως είναι πάντοτε κοντά σου και δεν τον αντιμετωπίζεις σαν παρελθόν γιατί είναι πάντοτε Παρόν.
Αν έχεις όμως ενωθεί με το κοινωνικό του ρούχο,( προσωπικότητα, εμφάνιση )κλπ. τότε μπορείς να κλαις και να χτυπιέσαι όσο θέλεις γιατί όλα αυτά ο αγαπημένος σου ΕΠΕΛΕΞΕ να τα αφήσει πίσω του!
Δηλαδή στην πραγματικότητα δεν μας εγκαταλείπει ποτέ ο αγαπημένος μας.
Εμείς τον εγκαταλείπουμε όταν τον θεωρούμε ανύπαρκτο, τον θεωρούμε παρελθόν.
Αν τον αγαπημένο σου τον θεωρείς παρελθόν τότε δεν υπήρξε Ποτέ Παρόν.
Το κοινωνικό του περιτύλιγμα και τις όποιες παροχές (συναισθηματικές ή υλικές) είχες «αγαπήσει» όχι τον ίδιο……..
Όσο κι αν ακούγεται σκληρό αυτό, το καταλαβαίνω απόλυτα.
Αυτό όμως είναι και Ύψιστη Ύβρις προς την Συμπαντική Ευφυΐα η οποία δημιούργησε την Ύπαρξη και όχι την ανυπαρξία.
Όποιος και ότι υπάρχει Τώρα υπάρχει Πάντα.
Το καταλαβαίνω αυτό γιατί το Όμοιο δημιουργεί και ενώνεται μόνον με το Όμοιο.
Η Ύπαρξη δημιουργεί Ύπαρξη όχι ανυπαρξία,
Το Τώρα ενώνεται με το Τώρα όχι το χθες ή το αύριο!
Όταν εξασκηθείς στον να βλέπεις τον κάθε άνθρωπο ως Ιερή Ύπαρξη τότε έχεις Υπερβεί την τραγική κληρονομιά που παρέλαβες.
Κάθε αγαπημένος είναι μια Ηλιαχτίδα.
Περνά από κοντά σου σε αγγίζει, σε ζεσταίνει, σε φωτίζει και προσπερνά.!
Άλλωστε τώρα πια υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι στον Πλανήτη που έχουν σταματήσει να πιστεύουν στις τραγωδίες που τους κληροδότησαν οι πρόγονοι και ξεπροβοδίζουν τους αγαπημένους με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που τους υποδέχονται:
Με χαρές και τραγούδια.!
Θα μου λείπει όμως ο αγαπημένος είτε τον αποχαιρετήσω με κλάματα είτε με γιορτή.
Σου λείπει μόνον ότι σου ΑΝΗΚΕΙ. Για την ιδιοκτησία ανθρώπου από άνθρωπο έχουμε να πούμε πολλά γιατί αυτά είναι τα θεμέλια της τραγωδίας που βίωσες.!
Θα σε προτρέψω να παρακολουθήσεις το πώς λειτουργεί η Φύση και να πάρεις από εκείνη τις απαντήσεις που ζητάς.
Για να δούμε τι σου δείχνει το φιλαράκι σου το φίδι.
Όταν θέλει να συνεχίσει το ταξίδι του με καινούργια μορφή τι κάνει;
Χαλαρώνει κουλουριασμένο σε μια γωνιά για κάποιο διάστημα
(Τα πάντα στη Φύση είναι εναλλαγή χαλάρωσης - εγρήγορσης )και στη συνέχεια συνεχίζει το ταξίδι του με καινούργιο δέρμα, καινούργια μορφή, έχοντας αφήσει κουλουριασμένο στη γωνιά το παλιό του δέρμα, δηλαδή τις παλιές αποσκευές,!
Η κάμπια πάλι όταν αποφασίζει να αλλάξει πορεία βγάζει φτερά και πετάει!
Υπάρχει κάτι το τραγικό σ’ αυτές τις απόλυτα φυσικές μεταμορφώσεις;
Ασφαλώς όχι αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί ο άνθρωπος τα έκανε τραγωδία.
Δεν έκανε τραγωδία τις φυσικές αυτές διαδικασίες αλλά την Απώλεια.
Για την απώλεια κλαίει και χτυπιέται και απώλεια έχουν ΜΟΝΟΝ οι ιδιοκτήτες,!
Θα μιλήσουμε όμως για όλα αυτά σε επόμενες συναντήσεις.
Νάστε ευλογημένοι...
''γιουλι''
Για σκέψου οι δυο μας, ο Εαυτός μου κι’ εγώ. Ποτέ πριν δεν είχα μια τέτοια συνεργασία. Πάντοτε ήσαν κάποιοι άγνωστοι που μου υπαγόρευαν τα δικά τους σενάρια και εγώ, σαν μαριονέτα, έπαιζα τους ρόλους που μου ανέθεταν.
Από πού ξεκινάμε ; τον ρώτησα.
Απ’ αυτό που ονομάζεις αρχή, τη γέννηση.
Μη μου πεις πως θα αμφισβητήσουμε κι’ αυτό.
Αμφισβητούμε τα πάντα γιατί αν πιστεύεις πως υπάρχει αρχή τότε αναπόφευκτα υπάρχει και τέλος και αυτό ακριβώς είναι που διαφοροποιεί την ΠΟΙΟΤΗΤΑ του έργου. Όπου υπάρχει τραγικό τέλος το έργο είναι τραγωδία.
Στο δικό μας σενάριο τι γίνεται;
Η Ζωή φίλε μου Δεν είναι εμπόρευμα για να έχει ημερομηνία λήξης.
Δεν είναι προορισμός αλλά ταξίδι, κίνηση, αναμόρφωση, ανανέωση.
Mία διαρκής εναλλαγή χαλάρωσης και εγρήγορσης. Ύπνου και αφύπνισης.
Όλη η Φύση λειτουργεί έτσι. Θάλασσα ήρεμη χαλάρωση, τρικυμιώδης εγρήγορση.
Άνεμος θυελλώδης εγρήγορση, ήπιος χαλάρωση.
Πύκνωση και αραίωση . Πύκνωση μορφή, αραίωση άμορφο.
Αυτό ακούγεται ενδιαφέρον. Για συνέχισε.
Για να αποκτούν ενδιαφέρον αυτές οι μετακινήσεις σου, αυτά τα συνεχή ταξίδια, επισκέπτεσαι διαφορετικές καταστάσεις. Σαν Ηλιαχτίδα φωτίζεις και ζεσταίνεις ότι σε περιβάλλει , χαλαρώνεις, αφήνεις το αποτύπωμά σου και όταν χορτάσεις τα δεδομένα αυτής της κατάστασης πολύ απλά ΑΛΛΑΖΕΙΣ ΠΟΡΕΙΑ.
Δηλαδή όλη αυτή η τραγωδία που βίωσε η ανθρωπότητα επί αμέτρητους αιώνες είναι απλά μία Αλλαγή Πορείας;
Ακριβώς. Τόσο απλά. Άλλωστε τα πάντα είναι ΑΠΛΑ γιατί η Ζωή είναι απλή.
Για συνέχισε παρακαλώ.
Κάθε περιβάλλον το οποίο επισκέπτεσαι σου δίνει ένα «διαβατήριο», μία ταυτότητα
με όλα τα κοινωνικά σου χαρακτηριστικά.
Αυτές τις αποσκευές αφήνεις πίσω σου όταν αποφασίζεις να αλλάξεις πορεία για να συνεχίσεις «γυμνός».
Δηλαδή όλος αυτός ο κοπετός και το δράμα είναι γι’ αυτήν ακριβώς την κοινωνική ταυτότητα;;; Κλαίμε πάνω από ένα «διαβατήριο»;;;
Aκριβώς. Ο κάθε άνθρωπος (όπως και όλες οι μορφές) έχει τη δική του μοναδική Αύρα, Το δικό του Ενεργειακό Αποτύπωμα. Αυτή η Αύρα είναι άυλη, αιθερική. Δεν έχει ούτε χώρο, ούτε χρόνο. Ποτέ δεν αρχίζει, ποτέ δεν τελειώνει.
Αν έχεις ενωθεί με την Αύρα του αγαπημένου, δηλαδή με την Ουσία του, τότε ξέρεις πως είναι πάντοτε κοντά σου και δεν τον αντιμετωπίζεις σαν παρελθόν γιατί είναι πάντοτε Παρόν.
Αν έχεις όμως ενωθεί με το κοινωνικό του ρούχο,( προσωπικότητα, εμφάνιση )κλπ. τότε μπορείς να κλαις και να χτυπιέσαι όσο θέλεις γιατί όλα αυτά ο αγαπημένος σου ΕΠΕΛΕΞΕ να τα αφήσει πίσω του!
Δηλαδή στην πραγματικότητα δεν μας εγκαταλείπει ποτέ ο αγαπημένος μας.
Εμείς τον εγκαταλείπουμε όταν τον θεωρούμε ανύπαρκτο, τον θεωρούμε παρελθόν.
Αν τον αγαπημένο σου τον θεωρείς παρελθόν τότε δεν υπήρξε Ποτέ Παρόν.
Το κοινωνικό του περιτύλιγμα και τις όποιες παροχές (συναισθηματικές ή υλικές) είχες «αγαπήσει» όχι τον ίδιο……..
Όσο κι αν ακούγεται σκληρό αυτό, το καταλαβαίνω απόλυτα.
Αυτό όμως είναι και Ύψιστη Ύβρις προς την Συμπαντική Ευφυΐα η οποία δημιούργησε την Ύπαρξη και όχι την ανυπαρξία.
Όποιος και ότι υπάρχει Τώρα υπάρχει Πάντα.
Το καταλαβαίνω αυτό γιατί το Όμοιο δημιουργεί και ενώνεται μόνον με το Όμοιο.
Η Ύπαρξη δημιουργεί Ύπαρξη όχι ανυπαρξία,
Το Τώρα ενώνεται με το Τώρα όχι το χθες ή το αύριο!
Όταν εξασκηθείς στον να βλέπεις τον κάθε άνθρωπο ως Ιερή Ύπαρξη τότε έχεις Υπερβεί την τραγική κληρονομιά που παρέλαβες.
Κάθε αγαπημένος είναι μια Ηλιαχτίδα.
Περνά από κοντά σου σε αγγίζει, σε ζεσταίνει, σε φωτίζει και προσπερνά.!
Άλλωστε τώρα πια υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι στον Πλανήτη που έχουν σταματήσει να πιστεύουν στις τραγωδίες που τους κληροδότησαν οι πρόγονοι και ξεπροβοδίζουν τους αγαπημένους με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που τους υποδέχονται:
Με χαρές και τραγούδια.!
Θα μου λείπει όμως ο αγαπημένος είτε τον αποχαιρετήσω με κλάματα είτε με γιορτή.
Σου λείπει μόνον ότι σου ΑΝΗΚΕΙ. Για την ιδιοκτησία ανθρώπου από άνθρωπο έχουμε να πούμε πολλά γιατί αυτά είναι τα θεμέλια της τραγωδίας που βίωσες.!
Θα σε προτρέψω να παρακολουθήσεις το πώς λειτουργεί η Φύση και να πάρεις από εκείνη τις απαντήσεις που ζητάς.
Για να δούμε τι σου δείχνει το φιλαράκι σου το φίδι.
Όταν θέλει να συνεχίσει το ταξίδι του με καινούργια μορφή τι κάνει;
Χαλαρώνει κουλουριασμένο σε μια γωνιά για κάποιο διάστημα
(Τα πάντα στη Φύση είναι εναλλαγή χαλάρωσης - εγρήγορσης )και στη συνέχεια συνεχίζει το ταξίδι του με καινούργιο δέρμα, καινούργια μορφή, έχοντας αφήσει κουλουριασμένο στη γωνιά το παλιό του δέρμα, δηλαδή τις παλιές αποσκευές,!
Η κάμπια πάλι όταν αποφασίζει να αλλάξει πορεία βγάζει φτερά και πετάει!
Υπάρχει κάτι το τραγικό σ’ αυτές τις απόλυτα φυσικές μεταμορφώσεις;
Ασφαλώς όχι αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί ο άνθρωπος τα έκανε τραγωδία.
Δεν έκανε τραγωδία τις φυσικές αυτές διαδικασίες αλλά την Απώλεια.
Για την απώλεια κλαίει και χτυπιέται και απώλεια έχουν ΜΟΝΟΝ οι ιδιοκτήτες,!
Θα μιλήσουμε όμως για όλα αυτά σε επόμενες συναντήσεις.
Νάστε ευλογημένοι...
''γιουλι''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου